Tampa Bay Buccaneers na początku sezonu wyglądali jak wybuchowa i nowoczesna ofensywa, stworzona do podań i wielkich zagrań. Ale po dwóch porażkach z rzędu, Bucs się zmienili. Także i przede wszystkim z powodu Toma Brady’ego.

Munich/Tampa Bay – Pierwsze siedem tygodni sezonu 2021 było ucztą zarówno z perspektywy Tampa Bay Buccaneers, zwłaszcza ich ofensywy, jak i kibiców.

Rekord 6-1, średnio ponad 33 punkty i Tom Brady prowadzący ligę w przyłożeniach i jardach oraz w wyścigu po MVP.

Stopping engine on offense

Ofensywa Bruce’a Arians’a jest do tego stworzona. Ale między ósmym a dziesiątym tygodniem, robak był w środku. Buccaneers nie tylko przegrali mecz z New Orleans Saints, ale także przegrali z dość ograniczoną i, w tamtym czasie, słabą drużyną futbolową z Waszyngtonu, w obu przypadkach dwoma punktami.

Hurry-up football Arians, którego mottem jest „No Risk It, No Biscuit”, nie klika już tak, jak powinien. Czy zbyt często szukali wielkiej gry? „Tom (Brady, red.) mógł co jakiś czas przyjąć checkdown, momentami za długo trzymał piłkę” – skrytykował Arians swojego 44-letniego rozgrywającego po przegranym 19-29 meczu z Waszyngtonem.

Tampa Bay miała kilku kontuzjowanych graczy, szczególnie tych ważnych jak Antonio Brown i Rob Gronkowski, ale to nie było usprawiedliwienie dla dwóch przechwytów w pierwszej kwarcie. „To były jego winy” – nie powstrzymywał się trener główny w stosunku do Brady’ego.

Football w grudniu: Run, run, run

„Musimy znaleźć inne sposoby na wygrywanie” – zapowiedział trener Buccaneers. Było to szczególnie widoczne w dwunastym tygodniu przeciwko Indianapolis Colts. Całkiem możliwe, że Tom Brady nauczył się czegoś od swojej starej drużyny, New England Patriots.

W wygranej 38-31 nad silnymi Colts, to właśnie gra biegowa błyszczała. Dzięki takiemu planowi gry Patrioci mają obecnie najdłuższą passę w NFL z sześcioma zwycięstwami i zdominowali ligę przez ostatnie dwie dekady. Im późniejszy rok, tym bardziej Bill Belichick stawia na fizyczną grę biegową.

Tom Brady, który był jego rozgrywającym przez 20 lat, wie o tym aż za dobrze. Być może doradził Ariansowi i jego koordynatorowi ofensywy, Byronowi Leftwichowi, aby w przyszłości podchodzili do gier w ten sposób. To było aż nazbyt trafne, że decydujące przyłożenie w końcowym rozrachunku było big play runem.

Wygrywanie linii startu – nawet w obronie

Leonard Fournette przebiegł równo 100 jardów i zdobył trzy przyłożenia, a Ronald Jones dołożył 37 jardów. Obaj przewoźnicy piłki miał dobrze ponad pięć jardów na bieg, próg, że każdy koordynator ofensywy cele.

Mantra o fizycznej grze i wygrywaniu pojedynków między linią ofensywną a defensywną nie dotyczy tylko ataku. Zwłaszcza w tym meczu front seven Buccaneers musiał błyszczeć, ponieważ plan ataku Colts jest właściwie taki sam jak Jonathana Taylora.

Taylor miał co prawda spokojny dzień z 16 biegami na 83 jardy, ale w sumie był w dobrych rękach obrońców Buccaneers. Motto brzmiało: Jeśli zostaniemy pokonani, to przez Carsona Wentza, a nie przez Taylora.

Wentz, który zwykle mógł polegać na swojej grze biegowej, musiał dostarczyć swoje ramię. Udało mu się, w postaci trzech przyłożeń i 61-jardowej bomby do Ashtona Dulina, ale popełnił też dwa przechwyty, które dały Buccaneers piłkę dwa razy ekstra.

MVP? Dla Brady’ego liczą się tylko obrączki

With the Bucs’s new offensive approach perhaps a little less modern, Brady’s chances of the MVP award, która zostanie rozdana na koniec sezonu, may be decreasing.

Ci, którzy znają „GOAT” wiedzą jednak aż za dobrze, że nie zależy mu na indywidualnych wyróżnieniach. Brady chce wygrać. I nie chodzi o nagrody, ale o Super Bowl. Kiedyś powiedział, że w mgnieniu oka wymieniłby MVP 2007 i towarzyszący mu niepokonany sezon regularny na Trofeum Vince’a Lombardiego, które w tym samym roku stracił na rzecz New York Giants.

Brady nie dołączył do Tampa Bay Buccaneers, by zostać uznanym MVP czy wybranym do Pro Bowl. W końcu jego napęd to pierścienie.

Nie na darmo jego ulubionym pierścionkiem jest „ten następny”.